Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Ambivalentie
van een verlaten man die een oud patroon ontdekt
In 1994 ontmoeten wij elkaar en was ik net twee jaar gescheiden van
een ander belazerd huwelijk, met een buitenlandse..
Ik was erg blij met A. en zij met mij, dacht ik.
Ik nam de verschillen in activiteiten voor lief en fietste en
wandelde me suf.
in 1996 werd A zwanger van onze eerste lieveling en in 1999 van de
tweede.
Twee schatten van kinderen waar wij helemaal voor gingen, hadden
weinig behoefte aan andere dingen.
In 2001 werd bekend dat mijn broer terminaal kanker had en al mijn
aandacht ging naar hem en de familie.
Kort na zijn dood in september 2002, vertelde A. mij dat ze hevig verliefd
was op haar directeur van het centrum waar zij werkte. In haar ogen had
hij een signaal gegeven.
Castratie
Ik had de bui ergens onderhuids al aan voelen komen. Meteen een
relatietherapeut in de arm genomen en samen op consult.
A. verzon 1001 dingen waarom wij niet goed samen pasten. ik bleek met
een ander dan ik dacht samen te wonen.
Was dit een manier om mijn aandacht te claimen ?
Zij ging niet echt in op de suggesties om mij waar ik te bepalend was
in haar ogen, mij af te remmen.
Zij zei niet voor mij te gaan, ik praatte te veel met anderen, trok
teveel aandacht naar mij toe etc en de verliefdheid was heel groot in
haar. 'Wanneer ik de naam Harry hoor dan draait mijn buik helemaal'.
Zij kon mijn liefdesuitingen niet beantwoorden. Dat deed haar ook pijn.
Ik was in vertwijfeling en probeerde van alles te doen om samen meer
aangename dingen te doen. Sloofde mij uit. Wist niet hoe dit aan te
pakken. Wanneer ik haar erop aansprak zei zij : 'Ik moet toch zelf
weten of ik op mijn bek ga.'
Ik zei dan dat ze niet om het gezin en
de kinderen dacht, wat voor consequenties dit kon hebben.
De man Harry vermijdde haar en ging niet in op haar avances. Van
vertrekken op het centrum, was geen sprake.
Ik sleet weg onder de situatie, mijn werkzaaamheden leden eronder.
Tegelijkertijd kon zij ineens zeggen dat ze wel veel om mij gaf, maar
ik was niet overtuigd en mijn onbevangenheid was weg. Er was zoveel
niet goed aan mij. Het voelde als een soort castratie.
Ze was in de war en vroeg mij wat te doen, praten met mij ging niet
goed, dus ik zei ga praten met een therapeut.
Deze wilde dat wij samen kwamen om te zien hoe wij communiceerden.
Met de billen bloot allebei. 'Kom eens wat dichter bij me zitten', ze
was bang om dingen aan te gaan daar.
'Hij is wel goed als vader maar niet als man." "O', zei de therapeute
"ik weet niet of er nog een volgende sessie komt eigenlijk".
Waarom zei zij dat ? Ik was weer gekwetst. Wel moest ik weer mee
fietsen in de vakantie die daarop volgde, maar in een en dezelfde tent samen
hebben we niet meer kunnen vrijen.
Briefje
Zij verliet de therapie en ging weer bij een ander praten.
Maar dingen werden niet meer goed uitgepraat, we kwamen niet meer op
1 lijn.
In 2003 zei ze dat het wel over was dat gevoel naar hem, er was een
bekoeling tussen ons en
Begin 2005 vond ik een brief op de computer waarin ze hem wederom
adoreerde als een puber, waabij ook stond dat haar leventje een
lekkere puinhoop was en dat ze hoopte dat ik snel zou vertrekken.
Zij emailde met mensen in een andere stad over een woningruil en dat
was voor mij een alarmbel waarop ik co-ouderschap wilde regelen voor
de kinderen.
Ik wilde niet dat zij plots in een slechte buurt in een
andere stad zouden wonen en naar een andere school zouden gaan.
Er kwamen briefjes op mijn buro te liggen waarin zij schreef dat ik
een andere woning moest zoeken.
Ik had telefonisch veel contact met
mijn eerste vriendin die mij erg steunde, puur vanuit vriendschap.
Matras
Ik had inmiddels mijn matras in de woonkamer gelegd.
Het meest noodzakelijke deden wij nog samen, wat de kinderen betreft.
Ik verstrakte.
Kerstavond
Volgens haar zouden wij dat na de scheiding ook moeten blijven doen.
Mijn therapeute plakte op haar het predikaat 'ambivalent' en ik moest
snel een goede woning zien te vinden.
In oktober 2005 verhuisde ik. Tot kerst 2006 hebben wij voor de
kinderen nog veel samen gedaan, hun verjaardagen en dergelijke. Zij
wilde graag dat ik een vriend bleef maar geen liefdesrelatie meer,
zij zou niet meer terugkomen bij mij.
Zij belde mij op dat ze kerstavond wel graag naar een concert-mis
wilde en of ik meeging. Ik hield een slag om de arm en zei dat ze wel
een kaartje kon kopen dat ik haar wel terug zou betalen, ook
wanner ik niet mee zou gaan.
Eerder in december had ik begrepen dat zij een ander zag. 'Weet je
waar ik gisteravond was ......".
Ik kon het niet meer opbrengen om voor de schone schijn een fijne kerstavond te maken als een gezin, dat wij allang niet meer waren. Na het pasteitje stapte ik op, ik kon niet meer 'gewoon leuk' doen.
De rottigste kerstavond in 30 jaar.
Kom niet los
Zij kan het goed scheiden, geen emoties. Een wreed trekje ? Of een
vrouw die van nature andere relaties wil onderhouden ?
Natuurlijk wist ze donders goed mijn zwakke plekken.
Na mijn verhuizing kwam van alles mij aan waaien, Ik maakte een
gezellige woning voor mij en de kinderen.
Haar woning vond ik na vertrek koud en zonder aankleding,. Ze deed
daar niets aan.
Ik begreep die koelte allemaal niet. Niet dat ze niet goed voor de
kinderen was.
Al met al kom ik maar niet los van de vrouw die ooit heel anders was,
ik zoek ook mijn eigen fouten, maar het vreet me op. Ik hoop altijd
nog liefde en echtheid te vinden onder de onenigheid, in iedere
situatie.
Als puber na de dood van mijn vader werd ik een beetje de aanleunman
van mijn moeder die haar problemen bij mij dumpte en buiten de deur
mooi weer speelde.
Dat patroon herhaal ik dus twee keer met een vrouw.
Rationeel snap ik het, maar hoe krijg je zo een patroon uit je
emotioneel geheugen-lichaam ?
Op dit moment mag ik kijken naar de jeugdpijn die door de actualiteit
weer om hoog komt.
Ik hoop dat ik door dit dal gelouterd wordt, of liever gezegd, dat ik
mijzelf nu op de eerste plaats zet.
Vreemd toch dat er iets zo hangt aan het vergane geluk, want geluk
heb ik met haar gekend, ook in de compleetheid van het gezin. En die
ambivalentie van liefde en gekwetstheid. En veel Oud Verdriet !
Ondanks alle shit en pijn, zou ik willen zeggen, kijk naar wat je
scheiding met een oud patroon te maken kan hebben.
Alles lijkt zich te herhalen tot het bewust en geheeld is.
Edward..
